Robben eiland

Robben eiland, wat moet je ervan zeggen?
Een boottocht van een half uurtje, binnen zittend, want de eersten zitten buiten op het dek en daar is maar plaats voor 50 man...door het met zout water bespatte raampje kun je inderdaad zien dat het uitzicht op Kaapstad vanaf het water erg mooi is......de Tafelberg,de stad en het schitterende stadion. Van wat zich er binnen afspeelt moet ik niet zoveel hebben (op dit moment vindt al een paar dagen achtereen het Zuid-Afrikaanse Kampioenschap plaats, de juichende menigte is duidelijk hoorbaar op ons balkon) maar het ontwerp van het gebouw is indrukwekkend, en - ik kan het bijna niet toegeven, want het gaat wel over een VOETBAL stadion :)- zelfs van een bijzondere schoonheid. Het lijkt vanuit de verte een prachtige vliegende schotel.

Robben eiland......een strak georganiseerde tour, met af en toe een indrukwekkend moment. Het is erg moeilijk om je een voorstelling te maken van hoe het moet zijn geweest om daar opgesloten te zijn. Omdat de tour logistiek en qua tijd zo efficiënt in elkaar zit, zwermt het steeds van de mensen. Ik was er zelf een van. Even een Kodak-momentje en hup, hup, hup, verder. De volgende groep komt eraan, de volgende boot is onderweg, de volgende bus moet parkeren........Ik heb een beetje tijd nodig, om me in mijn eentje te kunnen voorstellen hoe het moet zijn om daar in je eentje te zitten, in stilte rond te lopen( want spreken mocht alleen met toestemming) maar dat zat er vanzelfsprekend niet in.
Ik had de 15 lessen van Nelson Mandela door Richard Stengel al gelezen, en daar ben ik achteraf blij om, het had mijn voorstellingsvermogen al wakker gemaakt tijdens het lezen. Nu kwamen er "plaatjes" bij. Het is natuurlijk een (bijna morele) must als je in Kaapstad bent om er naar toe te gaan, maar het geeft toch een beetje het gevoel van ramptoerisme in uitvoering.

Mij overvalt soms een soort basale schaamte en een grote verbazing over de gevoelens van superioriteit van blanke mensen, waar ik ongewild en ongepland toch onder val.......tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat wij mensen, ook ik, altijd weer vervallen in het wij/zij denken en dat de tegenstelling blank-zwart daar maar een voorbeeld van is.
Het blijft een groot gevecht..........het zou zo mooi zijn als.......

Nelson Mandela is door de hele stad te vinden, op posters, billboards, vlaggen, in boekhandels, supermarkten, waar je nog steeds het condoleanceregister kan tekenen. Loftuitingen, dankbetuigingen, quotes, vuisten in de lucht en lachende foto's, je kunt niet onder hem uit. Het is alsof een hele stad zijn vader is verloren en zijn balans daarin nog moet vinden.
Een mooier moment, en een betere plek om zijn memoires te lezen kan ik niet bedenken.......

Ik ga een begin maken in "De lange weg naar de Vrijheid"