Paternoster

Paternoster, een klein- bijna geheel wit gepleisterd vissersplaatsje aan de Westkust. Een kruising tussen - laten we zeggen- Horn, Zuid Limburg en de Waddeneilanden, maar dan met mooi weer. Het lukt om een huisje te huren voor 2 nachtjes, pal aan het strand! Uit je bed, zegge en schrijven 50 stappen en je staat met je voeten in het water van de Atlantische Oceaan. Idyllisch, maar de tegenstelling arm-rijk, blank- zwart lijkt hier nog meer in het oog te springen.
Dat haalt de glans er wel een klein beetje af. Er zijn maar een tiental straatjes en de helft ervan is stukken minder idyllisch dan ik graag wil zien als ik decadent aan het genieten ben. Het zet je zo aan het denken over de bevoorrechte positie die je hebt en dat zijn behoorlijk confronterende hersenspinsels. We halen een brood, een pot oploskoffie, wat vruchtensap en kaas en de onvermijdelijke flessen wit en rood. Bij de ene winkel die het plaatsje rijk is, wordt Albert buiten aangesproken door een man, al weken geen zoet water gezien, waarschijnlijk wel alcohol, rastahaar tegen wil en dank, maar vast geen rastafari, dus niet uit keus. Wat hij wil is niet te verstaan en uit zelfbescherming doen we ook geen moeite om erachter te komen.
Dat schrijnt.
Ondertussen word ik belaagd door kleine kinderen die met een bijna slaafse blik in de ogen me hun knutsels van schelpen aanbieden voor eerst 20, dan 10 rand. Ik hoef die maaksels echt niet allemaal, dus wie kies je uit. Dan maar helemaal niet om geen scheve ogen te krijgen, maar eigenlijk omdat je je zelf zo tegen komt.
Pijnlijk.
Ik kan ook niet tegen die slaafsheid, wordt er erg kribbig van, maar ben me er terdege bewust van dat dat een verdekt opgesteld schuldgevoel is wat meer over mezelf zegt dan over de ander.
We hebben het er later nog over, Ab en ik, maar komen er ook niet uit. We hadden al eerder een standpunt ingenomen hoe hier mee om te gaan, dat er op neerkomt dat we alleen aan mensen geven die er ook iets voor doen.
Hartstikke bevoogdend, bah, maar je moet ergens een knoop doorhakken, we kunnen niet iedereen "redden", zelfs niet voor een dag.
Het komt voor dat je kinderen die muziek staan te maken- waar je echt wel een poos naar kunt kijken, zo leuk en aanstekelijk is dat, iets geeft en een kind- dat daarop af komt- dat alleen met een plastic bekertje bedelt, afwijst. We maken dat "goed" door tegen elkaar te zeggen dat we hopen dat zo'n kind de boodschap oppikt dat ze beter iets kan gaan doen, dan puur bedelen, maar toch............

We hebben geluncht met een broodje tonijn waarvan we allebei vreselijk buikloop krijgen, dus wellicht zet de kosmos toch nog even wat recht.....
Au.